رمان دختر شمالی

چای را که تعارف کردم .مسعود بی مقدمه گفت:یاد حرفای نیمه تموممون افتادم.
باتعجب پرسیدم
_کدوم حرفا؟!
_ازدواج اجباری ودونستن وضعیت عجیب وغریب نوید.
_خب من اسمشو عجیب وغریب نمی زارم.در واقع اون یه جورایی آدم خاصیه...
میان حرفم دوید وگفت:که هرکسی نمی تونه باهاش کنار بیاد
_اگه هرکی مثل شما اینقدر زود قضاوت کنه وتند بره معلومه که نمی تونه کنار بیاد.
مسعود به پیشانیش زد
_آخ بازم فراموش کردم زود قضاوت نکنم.یا به قول شما اصلا قضاوت نکنم.
سر تکان دادم وبا خنده گفتم:نمیشه ازتون شاکی بود.همه ی ما آدما گاهی اوقات پیش بینی وقضاوت اشتباه داریم.یکیش خود من...فکر میکردم زندگیم با نوید دووم چندانی نداره،که خوشبختانه همه چیز برخلاف تصورم پیش رفت.
_پس این دعوا وقهر دوروزه چی؟
نمی توانستم،شاید هم نمی خواستم کنجکاوی های مسعود را پای فضولی ودخالتش در زندگیمان بنویسم.به همین دلیل واکنش خاصی نشان ندادم.
خیلی عادی گفتم:دعوا نمک زندگیه
مسعود سر تکان داد وفنجان چایش را برداشت
_پس باهاش خوشبختی
_تا خوشبختی رو بشه تو چی دید.
_شما تو چی می بینین؟
جرعه ای از چایم را نوشیدم
_اینکه می تونم رو نوید همه جوره حساب کنم...اینکه اون همه ی تلاشش واسه رفاه وآسایش منه،به نظرتون این خوشبختی نیست؟
_پس این ازدواج اجباری اونقدر ها هم بد نبوده
انتظار داشتم حرفم را تایید کند.خیلی جدی گفتم:قرار نبود بد باشه،ما دوتا آدم بالغ وعاقلیم.زندگی مشترک هم بچه بازی نیست که بخوایم به خاطر نوع انتخابمون همه چی رو زیر پا بزاریم.وقتی همدیگه رو بپذیریم وقبول داشته باشیم.جایی واسه اینجور حاشیه ها نمی مونه.
مسعود ابرویی بالا انداخت وبا طعنه گفت:پس خیلی قبولش دارین
_بهش اعتماد دارم
_حتی باوجود گذشته ای که داشته؟
با کمی مکث پرسیدم
_دونستن گذشته ش میتونه اعتماد منو بهش از بین ببره؟
مسعود حرفی نزد.فنجانم را روی میز گذاشتم وگفتم:نوید دوره ی کودکی خوبی نداشته.خیلی خوب می شه درک کرد بعضی رفتارای نادرست امروزش مربوط به کودکیشه.اما اینکه باعث بشه اعتمادمو بهش از دست بدم غیر ممکنه.شاید شما...
مسعود حرفم را قطع کرد
_منظورم کودکیش نبود...اون قبل از ازدواج با شما قرار بود با یکی دیگه ازدواج کنه.
لبخند محوی زدم وسر تکان دادم
_من همه چیو می دونم.نوید بهم گفته بود.
چشم های مسعود از تعجب گرد شد
_یعنی بهتون گفته اون دختر کیه؟!
_مگه فرقی هم می کنه؟...نکنه شما اون دخترو می شناسین؟
مسعود عجولانه نگاهی به ساعتش انداخت واز جایش بلند شد
_من دیگه باید برم.مادربزرگم ومریم تنهان.
مات نگاهش کردم.زیرلبم آمد بپرسم (اون دختر کیه؟)اما انگار مسعود نمی خواست با چنین پرسشی روبرو شود.
به طرف در رفت.من هم دنبالش رفتم
_فردا یه سری بهش میزنم.فعلا خدا حافظ
زیر لب زمزمه کردم
_ممنون زحمت کشیدین.
او که رفت.به اتاق خواب برگشتم وکنار نوید نشستم.حرفهای دوپهلو وسوالات شک برانگیز مسعود حسابی ذهنم را بهم ریخته بود.چه چیزی بین او ونوید وجود داشت که باعث می شد اینهمه با هم بد باشند؟ و باز چه چیزی باعث میشد در کنار هم بمانند و در ظاهر با هم خوب باشند؟یاد حرف نوید افتادم (مسعود شریک خوبیه اما رفیق خوبی نیست)
نگاهم را به چهره ی معصوم او در خواب، دوختم وبا خودم گفتم(نمی تونم بهت شک کنم.هرچی که پیش بیاد بازم دوستت دارم حتی اگه تو یه مجید دیگه بشی.)
تمام طول شب را در کنارش بیدار ماندم.عذاب وجدان نگذاشت حتی لحظه ای چشم روی هم بگذارم.اما وقتی صبح با چهره ی عصبانی وخشمگین نوید روبرو شدم.انگار هر قول وقراری که دیشب با خودم گذاشته بودم دود شد وبه هوا رفت.
دوباره با قیافه ی حق به جانبی در مقابلش سنگر گرفتم و وقیحانه از عملم دفاع کردم.او هم هر بار با دیدنم میگفت:مگه دستم بهت نرسه لاله.
باز جای خوشحالی داشت که نمی توانست زیاد از جایش تکان بخورد وتمام توانش تحلیل رفته بود.وگرنه معلوم نبود چه بلایی سرم می آورد.
برای ناهارش سوپ جوجه ی رقیقی درست کردم.با بی میلی آن را خورد.مثل اینکه هنوز به من شک داشت.چرا که با تردید قاشق را به دهان می برد.
عصر مسعود برای دیدنش آمد.حال نوید خیلی بهتر شده بود.خنده وشوخی مسعود حتی لحظه ای قطع نمی شد.حوصله ی گوش دادن به پرحرفی های او وتحمل نگاه های ناراضی نوید را نداشتم.تنهایشان گذاشتم وبه سراغ کتابهایم رفتم.این هفته با استاد حسینی سمینار داشتم.
با هزار منت وخواهش لپ تاپ نوید را گرفتم تا چند مقاله ی خوب وبا اصل ونصب پیدا کنم.
با روش کار استاد کاملا آشنا بودم.نباید جلویش دست وپا بسته قرار می گرفتم.
نتیجه تلاشم عالی بود.تا آخر آن شب روی سمینارم کار کردم.برای تحقیقاتم پوشه باز کردم وآنهارا ذخیره کردم.یک کپی از آن را هم روی فلشم ریختم.اصلا به نوید اطمینان نداشتم.
چند روز بعد متوجه شدم این عدم اطمینان بی دلیل نبود.وقتی پوشه ی تحقیقاتم را داخل هیچ درایوی پیدا نکردم با ناراحتی پرسیدم
_پس پوشه ی من کجاست؟
داشت مثل همیشه با یک مشت نگاتیو ور می رفت
_کدوم پوشه؟
نگاهم نمی کرد مثلا میخواست اینطور نشان بدهد که نسبت به من بی توجه است.با ناراحتی لب ورچیدم
_همونی که توش تحقیقاتمو ریخته بودم.
_پاکش کردم
نا باورانه به او چشم دوختم
_پاکش کردی؟!آخه واسه ی چی؟
طلبکارانه نگاهم کرد
_مثل اینکه فراموش کردی اون لپ تاپ مال منه.اگه از چیزی خوشم نیاد پاکش می کنم.حالا مگه چی شده ؟تودردسر افتادی؟
لبخند مرموزی که روی لبش بود حسابی کفریم کرد.میخواستم بگویم(حالا که اینطور شد باید برام یه لپ تاپ بخری تا اینقدر مال من مال تو نکنی)اما از آنجایی که نوید زیادی دوست داشت زیر بار مسئولیت برود حتما برایم یکی میخرید.ومن نمی خواستم اول زندگیمان اینهمه زیر بار خرج های بی مورد برویم.
پوزخندی زدم وفلشی را که در دستم بود بالا گرفتم
_به هیچ عنوان،فکر کنم رودست خوردی آقا،قبلا ذخیره ش کرده بودم.
دندان هایش را با خشم رو هم فشرد. ومن از این پیروزی دوباره حسابی کیف کردم.باید چهار چشمی حواسم به او می بود.چرا که از نوید هیچ کاری بعید نبود.
در خانه که بسته شد.به ساعت روی دیوار نگاهی انداختم.هشت بود.حسابی خسته بودم.تا ساعت سه داشتم روی سمینارم کار میکردم.تسلط کافی روی آن داشتم ومطمئن بودم نمره خوبی خواهم گرفت.جزواتم را برداشتم وبا سرعت از خانه خارج شدم.فرصت نبود به پرینت تحقیقاتم نگاهی بیندازم.
کلاس زبان مثل همیشه خسته کننده بود.وقتی استاد شجاعی از کلاس بیرون رفت، نفس راحتی کشیدم.مرجان سر این کلاس حاضر نشده بود.او هم مثل من برای سمیناری که دوساعت بعد با استاد حسینی داشت نگران بود.
پوشه تحقیقاتم را باز کردم وبا دیدن آن خشکم زد.ناباورانه زیر لب نالیدم
_وای نوید،خدا بگم چی کارت کنه.
برگ،برگ تحقیقاتم را خط خطی کرده بود.پای آن گل وبته وقلب تیر خورده کشیده بود.نوشته های کوتاه وشعرهای پشت کامیونیش هم که دیگر جای خود داشت.دلم می خواست خرخره اش را با دندانهایم بجوم.
فکری تازه ای در ذهنم جرقه زد.فلش را برداشتم وبه سرعت از کلاس بیرون دویدم.دم در محکم به مرجان خوردم
_چه خبرته دختر؟سر آوردی؟
بازویش را چسبیدم وبا عجله گفتم:شرمنده مرجان جان،فرصت ندارم برات توضیح بدم.الآن بر می گردم.
فلش را به طرف خانوم رحیمی گرفتم.لطفاً یه پرینت از پوشه ی روانشناسی رشد بگیرین.او سریع دست به کار شد.
زیر لب با خود گفتم:فکر کردی با اینکار می تونی حال منو بگیری آقا نوید؟
_اینکه خالیه دخترم
به طرفش خیز برداشتم
_مطمئنید؟!
_بیا وخودت یه نگاه بنداز.
به صفحه ی مانیتور نگاه انداختم وناباورانه عقب رفتم
_آخه چطور امکان داره؟
نگاه هیجان زده ی نوید زمانیکه روی تخت نشسته بود وبا لپ تاپش ور می رفت جلوی چشمم آمد.وقتی ناغافل وارد اتاق شدم او چیزی را سریع در مشتش پنهان کرد.دستم را با درماندگی روی سرم گذاشتم وبا بغض گفتم:حالا باید چی کار کنم؟
_کاری از من بر می یاد؟
_مجبورم تایپشون کنم.اما چهل صفحه تحقیقه وامکان نداره تو دو ساعت بتونم کاری انجام بدم.
خانم رحیمی فلش را به طرفم گرفت ومن نا امیدانه از آنجا بیرون آمدم.
با ناراحتی روی نیمکتی نشستم وبه سمینارم نگاه کردم.باورم نمی شد او چنین معامله ای با من بکند.دلم این چند روزه گواهی بد می داد وحالا می دیدم چندان هم بی دلیل نبود.
سر کلاس استاد حسینی،با شرمندگی حاضر شدم.وقتی اسمم را صدا زد از جایم بلند شدم
_استاد میشه جلسه بعد سمینارمو ارائه کنم؟
کمی سر جایش جا به جا شد وبا جدیت گفت:فکر نمی کنم تا به حال چنین درخواستی رو قبول کرده باشم.نکنه آمادگی لازم رو واسه ارائه پیدا نکردین؟
_نه اتفاقا کاملاً رو مبحث مورد نظرم مسلطم اما...
حرفم را با تحکم قطع کرد
_پس بهتره بیاین وسمینارتون رو ارائه بدین.مگه اینکه بخواین از نمره ی این درس صرف نظر کنین.

پوشه ام را برداشتم وبا اکراه جلو رفتم.مثل همیشه بحث را با تسلط پیش بردم.این زبان دراز واعتماد به نفس کاذبم آنجا حسابی به دردم خورد.به سوالات استاد وهمکلاسی هایم خیلی خوب پاسخ دادم.لبخند رضایت از لب های استاد دور نمی شد.
کارم که تمام شد،پوشه را برداشتم وبه راه افتادم
_خانوم مظفری لطف کنین پرینت تحقیقاتتون را بهم بدین.مثل اینکه فراموش کردین من آبگوشت بدون گوشت رو قبول ندارم.
با دستهایی لرزان پوشه را به طرفش گرفتم .او بلافاصله آن را گشود.ونگاه ناباورانه ای به آن انداخت.سر به زیر انداختم وزیر لب با شرمندگی گفتم:خواهش می کنم...بعد کلاس همه چیو بهتون توضیح می دم.
تنها سر تکان داد ومرجان را برای ارائه ی سمینارش صدا زد.آنقدر ذهنم مشوش بود که حتی یک کلمه هم از توضیحاتش را نشنیدم.استاد زیاد از کار مرجان راضی نبود.
_خب خسته نباشید.میتونید تشریف ببرید.
بچه ها از کلاس بیرون رفتند.سر به زیر جلو رفتم وروبرویش قرار گرفتم.استاد پوشه ی تحقیقاتم را باز کرد وگفت:خب نگفتی این کار هنرمندانه دستپخت کیه؟
با ترس ولرز نگاهش کردم
_کودک درون همسرم.
وبعد به طورمختصر قضیه ی قرص های ملین ودلیل انتقام او را برایش توضیح دادم.استاد ابتدا نا باورانه چشم در چشمم دوخت .اما بعد با صدای بلند خندید.اولین باری بود که خنده اش را می دیدم.با دهانی باز به او نگاه کردم.تعدادی از بچه ها داخل کلاس سرک کشیدند وبا کنجکاوی به خنده های استاد خیره شدند.
استاد با خنده اشک درون چشمش را پاک کرد
_که اینطور عجب پاتک جالبی بود.
پوشه را به طرفم گرفت
_یه بار دیگه تایپش کن.من هرگز چنین امتیازی رو به هیچ دانشجویی نمی دم.پس برات یه تنبیه در نظر گرفتم
با خوشحالی پوشه را گرفتم
_هرچی باشه با دیده ی منت قبول می کنم.
_اینجور که پیداست کودک درون همسرت داره کم کم با هات ارتباط برقرار می کنه.کاری که تو باید بکنی وخیلی هم مهمه حفظ این ارتباطه
با تردید پرسیدم
_چطوری استاد؟!
_به این فکر کن چه طور تونستی اونو از لاک دفاعیش بیرون بکشی.
_با لج ولجبازی.
استاد در هوا بشکنی زد وگفت:دقیقاً.واین چیزیه که نباید نادیده ش بگیری.یادته یک سری از رفتارهای نادرست اونو متعلق به دوران کودکیش می دونستی؟یکی از اون رفتارها لجبازی بود.خب رفتار امروز اون حرف تورو تأیید می کنه.کودک درونش با لجبازی خودشو نشون داد.
_حالا من باید چی کار کنم؟
_این ارتباط رو با لج ولجبازی حفظ کن.به نظر مسخره می یاد اما این تنها راه حله.
_پس تنبیه من ارتباط با کودک درون همسرم از طریق لجبازیه
چهره ی استاد دوباره جدی شد
_به حرفهای کودک درونش گوش کن.اون داره با این نقاشی ها ونوشته ها باهات حرف میزنه.اگه تونستی بفهمی چی میگه ودر نهایت بتونی آرومش کنی از خطات چشم پوشی میکنم.
نفس راحتی کشیدم وبا قدردانی نگاهش کردم.استاد حسینی مردی فوق العاده قابل احترام بود.

صدای شاد وسرزنده ی نوید خونم را به جوش آورد
_ دارم از گرسنگی می میرم.کجایی دختر شمالی؟
با حرص پارچ آب را روی میز گذاشتم وشعله ی زیر قابلمه ی غذا را خاموش کردم.وارد آشپزخانه شد وبو کشید
_به به چه بوی خوبی می یاد.ناهار چی داریم؟
بی توجه به سوالش ،به او پریدم
_بلاخره زهرتو ریختی آقای زرنگ؟
_چیزی که عوض داره گله نداره عزیزم،خوشت اومد؟
از چهره ی خونسرد وپر از اطمینانش لجم گرفت
_شوخی هات خیلی بی مزه ست.تو حق نداری با درس ودانشگاه من بازی کنی
پشت میز نشست ولیوانی آب برای خودش ریخت
_تو هم حق نداشتی با اون کار مسخره باعث شی سر قرارم حاضر نشم واعتبارم به خاطر این بدقولی زیر سوال بره.نمی تونستم به همین راحتی از خطات بگذرم.
دیس لوبیا پلو را روی میز گذاشتم
_اینجوریه؟...باشه بچرخ تا بچرخیم.
نوید بی اعتنا به تهدیدم گفت:جای این حرفا یه مقدار واسه خودت بکش بخور ببینم بی خطره یا نه.
با حرص کمی کشیدم وشروع به خوردن کردم.
کاملا زیر نظرم گرفت.وقتی مطمئن شد خطری تهدیدش نمی کند.مقداری غذا کشید وبرای توجیح خودش گفت:در هر صورت مار گزیده از ریسمون سیاه وسفید می ترسه.
از سر تاسف،سر تکان دادم وچیزی نگفتم.
دو روز تمام برای انتقام نقشه کشیدم آخر سر هم خودش گزک به دستم داد.
_دوستام چندین بار به شوخی ازم شام عروسی خواستن.به نظرت چطوره به یه رستوران دعوتشون کنم.هان؟
چشمانم از فکری که به ذهنم آمد درخشید.سریع گفتم:لازم نیست.خودم ازشون همین جا پذیرایی می کنم.در هر صورت اونا باید بدونن چه گلی نصبیت شد
پوزخندی زد وگفت:آره باید بیان ببینن چه گرگی نصیبم شده.
باخنده برایش پشت چشمی نازک کردم
_همین گرگم از سر خرسی مثل تو زیاده.
_اینقدر شکسته نفسی نکن.برات خوب نیست.
_الآن جوابتو نمی دم.میزارم وقتی دهن تک تکشون از تعجب وا موند حالتو می پرسم
_ببینیم وتعریف کنیم.
در دل گفتم(صبر کن نوید خان،یه حالی ازت بگیرم که تو کتابای گینس ثبتش کنن)

***********************

جلوی میز آرایشم نشستم و کمی به خودم رسیدم.دیگر چیزی به آمدن مهمان ها نمانده بود.نوید داشت در اتاق بغلی درس میخواند.دل ودماغ پذیرایی نداشتم.مخصوصا از وقتی که تصمیم گرفتم فعلا بی خیال گرفتن انتقام بشوم.به نظرم این کارها بی فایده بود.فکرهای زیادی به سرم زد که هربار منطقم آنها را رد کرده بود.نگاهی درون آئینه به خودم انداختم وخیلی جدی گفتم:بزرگ شو لاله.
تصویر نوید درون آئینه افتاد
_داری با کی حرف میزنی؟
خیلی عادی نگاهم را از او گرفتم
_با خودم
_کارها انجام شده؟
یاد چند نوع غذایی که بعد از ظهر آماده کرده بودم افتادم.شکم بادمجان های سرخ شده را با مواد مخصوصی که تف داده شده بود پر کرده بودم.سبزی محلی ومعطر،گردوی ساییده شده،سیر وپیاز رنده شده ورب انار ترش مواد داخل آنها بودند.
زیتون پرورده وکال کباب را داخل یخچال گذاشتم تا سرد شوند.چاشنی مخصوصم را روی ماهی های سفید ریختم وهر دو را داخل فر قرار دادم.چهل وپنج دقیقه ای طول کشید تا آماده شود در این فرصت کوتاه خورشت مرغ ترشم را بار گذاشتم
_آره همه چیز آماده ست نگران نباش
خیلی جدی نگاهم کرد
_نیستم.
با کمی مکث نگاهم را از او گرفتم واز جایم بلند شدم.کت وشلواری مشکی پوشیده بودم که خیلی رسمی وشیک بود.به نظرم کمی این پوشش برای یک دور همی دوستانه،غیر عادی به نظر می رسید.
_لباسم چطوره؟
نوید دست به سینه به کمد لباس ها تکیه داده بود
_خیلی بهت میاد
لبخند محوی زدم.از این اخلاق نوید خیلی خوشم می آمد.صادقانه حرف میزد حتی اگر به ضررش بود.می دانستم حتی اگر تعریفی بکند از روی زبان بازی یا اغراق نیست.
_به نظرت مناسب این مهمونی هست؟
به نشانه مثبت سر تکان داد وحرفی نزد.بعد از آن دعوایی که داشتیم چند روزی میشد با هم سر سنگین بودیم.دلم میخواست همه چیز به همان روال قبلی برگردد.لااقل توجه نوید کمی بیشتر شود.اما رفتار او هروز بیشتر از روز قبل نا امیدم می کرد.حتی از خیر عذرخواهی او هم گذشته بودم.اما انگار انتظارم بیهوده بود.او هنوز هم سعی داشت این فاصله ی مسخره را حفظ کند.
دلم برای آغوش مهربان وپر اطمینانش تنگ شده بود.دوست داشتم بیشتر از این به من توجه میکرد.
_می رم درس بخونم.
با ناامیدی سرم را پایین انداختم.حتی حرف زدنمان هم به قول آقاجان کوپنی شده بود.صدای زنگ در او را از رفتن به اتاق مطالعه منصرف کرد.سریع شال یشمی رنگی را که اتو زده وآماده روی تخت گذاشته بودم به سرم کردم.
صدای سلام واحوالپرسی نوید مرا از اتاق بیرون کشید
_سلام خوش اومدین.بفرمایین تو...لاله جان؟
دلم ازشنیدن اسمم با آن پسوند محبت آمیز غرق شادی شد.سعی کردم لبخندم عادی وخالی از هیجان باشد
_سلام
مسعود ومرد جوانی اول از همه وارد شدند.با ورود هر کدام نوید خیلی صمیمی وگرم ما را به همدیگر معرفی میکرد
_همسر عزیزم لاله...ایشون هم آقا ایمان دوست با مرام وآچار فرانسه ی اکیپ ما.
نگاه گذرایی به ایمان انداختم.لاغر وقد بلند بود.پوستش روشن و مو هایش تقریبا بور به نظر می رسید.
_خوش اومدین بفرمایین تو
_تبریک میگم
صدایش خیلی رسا ومحکم بود.اصلا این صدا به آن چهره وهیکل نمی آمد.لحن حرف زدنش هم متین وقابل احترام بود.به نظرم به جای عکاسی باید دوبلور یا مجری صدا وسیما می شد.
_مسعود رو هم که می شناسی
مثل همیشه بی نقص وکامل به نظر می رسید.بلوزی با طرح چهار خانه ی ریز پوشیده بود که به اندام ورزیده و خوبش می چسبید.شلوار جین مشکی به پا داشت وپالتوی تقریبا بلندش را روی دست انداخته بود.
_سلام لاله خانوم.مثل اینکه قسمت بود بازم مزاحم بشیم.
_اختیار دارین...زحمت کشیدین.
بسته ی شکلاتی را به طرفم گرفت
_اینم قابل شمارو نداره.
_ممنون لطف کردین.
زن وشوهر جوانی به دنبال او وارد شدند.نوید بدون فوت وقت آنها را هم معرفی کرد
_دوست خوبم بابک،ایشون هم خانوم مهربون وکدبانوی اقا بابک،ساناز خانوم.
ساناز جلو آمد وبا من روبوسی کرد
_تبریک میگم.انشالله به پای هم پیر شین.
-ممنون،خوش اومدین.بفرمایین داخل.
بابک قد متوسطی داشت و کمی چاق به نظر می رسید.با آن کت وشلوار سورمه ای بزرگتر از سنش دیده میشد.ساناز خوش هیکل وباریک اندام بود.خیلی خوب که دقت می کردی چند سانتی هم از بابک بلندتر به نظر می رسید.صورت کشیده وابروهای خوش حالتی داشت.شاید لب های نازکش تنها نقص درون صورتش بود.
پشت سرشان زوج دیگری وارد شدند.نوید گفت:افشین عزیز وهمسرش ستاره.
دستش را به طرفم گرفت
_ایشونم همسر عزیز ومهربونم لاله.
نگاهم به مسعود که با فاصله کمی پشت نوید ایستاده بود،افتاد.پوزخند تلخی زد ورویش را از من گرفت.دیگر از دست رفتارهای شک بر انگیز مسعود خسته بودم.اوباید بابت این برخوردهای مسئله دارش توضیح می داد.
موهای جوگندمی افشین بیشتر از هرچیزی در نگاه اول به چشمم آمد.مطمئن بودم فاصله ی سنی زیادی با نوید ومسعود وبقیه ندارد.اما آن نگاه افسرده وپیر اورا خیلی بزرگتر از بقیه حتی از بابک به خاطر طرز پوشش،نشان می داد.یک شلوار کتان مشکی وبافت زمینه استخوانی با طرح هایی به رنگ قهوه ای تیره به تن داشت.
ستاره بعد او وارد شد.فوق العاده لاغر و ریز چهره بود.قدش به زحمت به یک وشصت می رسید.پوستی سبزه وچشمان بادامی نافذی داشت.از آن آدمها که نگاهش برخلاف چهره ی ساده ومعمولی او تاثیر گذار بود.با آن مانتوی کوتاه مشکی وروسری قرمز ومشکیش مثل دختر بچه ها به نظر می رسید.
اگر قرار بود کمی اغراق چاشنی نوع برداشتم از آن دو می کردم شاید حتی ستاره را به جای دختر افشین قرار می دادم نه همسرش.

سفره شام را با کمک مریم وساناز چیدیم.ماهی ها را با گوجه فرنگی وپونه تزئین کردم ودر کنار بشقاب ها ماست موسیر وترشی هفت بیجار گذاشتم.سفره شام به صورت سنتی روی زمین پهن شده بود.وبقیه از دور بر کارمان نظارت میکردند.عطر غذای محلی حسابی اشتها آور بود.ایده ام برای پختن غذای گیلانی خیلی خوب از آب در آمد.نوید با تحسین به سفره ی رنگینی که با سلیقه چیده شده بود نگاه میکرد.
غذاها با تعریف مبالغه آمیز دوستان نوید خورده شد.بعد از شام از آنها با آلبالوی یخ زده وگلپر پذیرایی کردم ودر کنار ظرف میوه دَلار گذاشتم.
مسعود با تعجب گفت:این سس سبز رنگ چیه؟
با خنده گفتم:اسمش دلاره.البته بعضی ها بهش نمک سبز هم میگن.خوردنش با بعضی میوه ها مثل خیار،پرتغال وگوجه سبز عالیه.
ستاره با تعجب سر تکان داد وگفت:حالا از چی درست شده؟
_چند نوع سبزی معطر مثل نعناع ،گشنیز ،یک نوع پونه ی محلی ونمک.
ساناز مقداری از آن را روی خیار مالید وبه دهان برد
_اممم چه خوشمزه ست.
بقیه هم به تبعیت از او این کار را کردند
_ما توی دیپ ماست وخیار هم اضافه می کنیم.خیلی خوشمزه میشه.از چهره شان می خواندم که از دلار خوششان آمده است.
نوید وافشین همراه بابک وایمان داشتند با ورق،حکم بازی میکردند.ستاره داشت با موبایلش ور میرفت و مسعود هم در آن واحد که از فاصله ی چند قدمی بازی آنها را زیر نظر گرفته بود با ستاره حرف می زد.ستاره اما بی توجه به حرفهای او سرش پایین بود.انگار خودش هم می دانست نگاهش چه تاثیری دارد که سعی داشت زیاد با دیگران چشم در چشم نشود.
افشین فقط یک لحظه سر بلند کرد وبه آن دو نگاهی انداخت.نوع نگاهش باعث شد دلشوره ی خفیفی را در خودم احساس کنم.صدای بابک مرا از فکر وخیال بیرون کشید
_اَه افشین حواست کجاست مگه ندیدی بریدم. تو چرا سرشو اومدی؟
_خب پیک ندارم چیکار کنم.
_رد می دادی... نمی شد؟
افشین شانه ای بالا انداخت وحرفی نزد.ساناز کنار گوشم آهسته گفت:چهره ی معصوم افشین نا خود آگاه آدمو تحت تاثیر قرار میده.منم دل نگرانی اونو حس میکنم.
نگاهش به مسعود وستاره بود.نمی دانم در چشم هایش نفرت بود یا احساس تاسف...در هرصورت چیز جالبی به نظر نمی رسید.
آنقدر حواسم پرت بود که حرف مریم را نشنیدم.ساناز به جای من گفت:توی راهرو دست چپ اولین در.
مریم از جایش بلند شد
_انگشت هام بهم می چسبه.این آلبالو های یخ زده بدجوری از خود بی خودم کرد.نفهمیدم چطوری چار چنگولی به جونشون افتادم.
ایمان با شنیدن حرف مریم سرش را بلند کرد ولبخند محوی زد.
با مهربانی گفتم:نوش جونت عزیزم.
از اینکه بچه ها از آلبالوی یخ زده آن هم اول زمستان استقبال کرده بودند خوشحال بودم.واین را مدیون مامان سیما می دانستم که با سلیقه وذوق فریزرم را با این چیزها پر کرده بود.
نوید با هیجان گفت:اینم از هفتمی...کوت شدین.
ایمان دستش را به کف دست نوید کوبید
_ایول.خوشم میاد دم بعضی ها قیچی شد.
نگاهش به بابک بود که با حرص ورق هارا بُر میزد.افشین با خنده گفت:فعلا که دو دست از شما جلوتریم.
نوید باشیطنت به شانه ی افشین زد
_جوجه رو آخر پاییز میشمرن.
بابک گفت:ریز میبینمت داداش.پیاده شو با هم بریم.
پنج کارت جدا کرد وبه دستش داد نوید با تردید گفت:حکم...دل
نگاه ساناز دوباره به طرف مسعود وستاره چرخید.خیلی بی مقدمه گفت:اون هرگز به داشته هاش قانع نبوده.
سر درگم نگاهم را بین آن دو چرخاندم.نمی دانستم منظورش کدامشان بود.ساناز خیلی زود جوابم را داد.
_مسعود با وجود همه ی شایستگی هاش همیشه یه دنباله رو بوده.شاید واسه همینه که چشمش دنبال داشته های دیگرونه.اونم نه هرچیزی...بهترین وعزیزترین داشته های هرکسی.کاش ستاره هم اینو می فهمید.
نگاهش را به طرفم برگرداند ودستم را گرفت
_من چیز زیادی ازت نمی دونم.فقط حس میکنم انتخاب نوید نمی تونه بد باشه.اون همیشه بهترین الگو وراهنما واسه ی ما بوده.پس همسرشم میتونه بهترین باشه که خوشبختانه هست...فقط یه چیزی منو می ترسونه.لاله نزار حرفای کسی مثل مسعود زندگیتو خراب کنه.از چشاش می خونم که نیت خوبی نداره.شاید این کارها دست خودش نیست.شاید هنوزم از نوید کینه داره اما متأسفانه تو فردای ،دیروز من وامروز ستاره ای.واین اصلاً حق نوید نیست

مریم که آمد ساناز سریع مسیر صحبتش را عوض کرد
_راستی نگفتی چندتا خواهر وبرادرین؟
بی اختیار گفتم:فقط دوتا خواهر دارم.
کاش فرصت بود، بیشتر با ساناز حرف می زدم.حرفهای او بیشتر از آنکه مرا بترساند،نگرانم می کرد.و نا خود آگاه به مسعود خیره می شدم.او که سنگینی نگاهم را حس کرده بود بلاخره سربلند کرد وبا لبخند جذابی جوابم را داد.ناشیانه نگاهم را از او گرفتم وبه مریم خیره شدم.نبضم در دوطرف شقیقه هایم تند تند میزد ودستهایم داغ شده بود.نفس عمیقی کشیدم تا آرام شوم.آنقدر گیج وسردرگم بودم که دیگر تا پایان مهمانی تلاش نکردم باز هم از ساناز حرف بکشم.
وقتی بچه ها برای خداحافظی از جایشان بلند شدند.تازه کمی به خودم آمدم وسعی کردم دوباره در قالب یک میزبان خوب نقشم را به درستی ایفا کنم.
مریم ومسعود وایمان آخرین سری مهمان ها بودند که رفتند.موقع خداحافظی مریم با محبت گونه ام را بوسید وزیر گوشم گفت:بابت همه چیز ممنون.تو واقعا دختر مهربونی هستی.خیلی دلم میخواد باهات بیشتر در ارتباط باشم.
_منم همینطور عزیزم.
نوید ومسعود ازدیدن صمیمیت بین ما لبخند کوتاهی زدند وشاید این لبخند نخستین عکس العمل مشابهی بود که در آن دو می دیدم.سوالی ذهنم را به خودش درگیر کرده بود(چرا باید مسعود نسبت به نوید کینه داشته باشد؟!!!)
در که پشت سرمان بسته شد.شالم را از سرم برداشتم وروی مبل انداختم.نوید خم شد تا آن را بردارد.لبخند بی اراده ای روی لبم نشست.او هنوز هم این عادت وسواس گونه اش را ترک نکرده بود.وسایل پذیرایی را از روی میز جمع کردم وبه آشپزخانه بردم.داشتم چاقو های میوه خوری را با دستمال خشک میکردم که نوید وارد آشپزخانه شد
_خسته نباشی
ابرویی بالا انداختم وبا شیطنت نگاهش کردم
_نیستم...مخصوصا بعد اون تعریف قشنگی که ازم کردی
_همش حقیقت بود
از سر قدر دانی سر تکان دادم.
_ممنونم والبته فکر میکنم یه عذرخواهی هم بهت بدهکارم.
فقط نگاهم کرد.با کمی مکث ادامه دادم
_بابت اون کتلت ها.
شیطنت گذرایی را در نگاهش تشخیص دادم
_حرفشم نزن.اونا فوق العاده بودن...مخصوصاً با اون حسادت زنونه که چاشنیش بود.من که از خوردنش لذت بردم.اگه عذرخواهی هم باید باشه واسه بهم خوردن قرار کاریم بود که اونم نیازی نیست چون من خیلی خوب جبرانش کردم.
یاد سمینار دوباره آتش به جانم انداخت
_آخ اگه بدونی چه نقشه ها که برای انتقام ازت نکشیدم.اما آخرش هرکاری کردم نشد.دلم نیومد این شبو برات خراب کنم.
یک قدم به طرفم برداشت وبا لودگی گفت:قربون اون دلت برم
سریع مقابلش موضع گرفتم
_جلو نیا.اصلا حوصله ی مرد چاپلوس رو ندارم.درضمن خیال نکن همه چی تموم شده
_پس هنوز انتقام سرجاشه
با بدجنسی نگاهش کردم
_نمی دونم شاید.
نوید دوباره به طرفم آمد ودستمال را از دستم بیرون کشید
_پس واجب شد قبل اینکه بخوای کاری کنی سرتو یه جوری گرم کنم که پاک فراموش کنی انتقامی در کار بوده.
طلبکارانه نگاهش کردم
_چه جوری؟
به حدی به من نزدیک بود که نمی توانستم اورا از خود برانم.شاید هم نمی خواستم اینکار را بکنم.چاقویی را که دستم بود گرفت وکنار گذاشت.دستش را پشت کمرم قرار داد ومرا به طرف خودش کشید.بی هیچ مقاومتی تسلیم شدم.
ضربان قلبم تند شد.نفس های اوکند ونا منظم
_اینجوری
لب های داغش را روی لبم گذاشت وبا اشتیاقی که تا بحال از او ندیده بودم آن را بوسید.اینبار کمی خشونت هم چاشنی ابراز احساساتش بود.
داشتم نفس کم می آوردم.دستم را روی سینه اش گذاشتم وبه سختی لبم را از لبهایش جدا کردم.نفس بلندی کشیدم
_اینجوری می خوای سرمو گرم کنی؟تو که داشتی خفه م میکردی.
با بدجنسی خندید
_حرف نباشه حقته.تا توباشی دیگه کاری نکنی ازت دور شم.این جدایی چند روزه بدجوری داغونم کرد.
مرا بیشتر به خودش فشرد.سرش را درموهایم فرو کرد وچانه اش را در انحنای گردنم گذاشت ونفس عمیقی کشید.
_حتی نمی تونی حدس بزنی چقدر عطر تنت ،تحریکم میکنه.دوری ازت برام تنبیه بزرگی بودلاله...بهم قول بده حتی اگه منم به خاطر این غرور مزخرف پاپس کشیدم توخودتو کنار نکشی باشه؟
فشار خفیفی به شانه ام آورد.گونه ام را به گونه اش مالیدم وبا عشق گفتم:باشه.هرچی توبگی.
نوید خم شد وزیر پایم را گرفت.ودر یک حرکت غافلگیرانه بغلم کرد.فکر میکردم خیلی باید برایش سنگین باشم.اما اوبامهارت میز غذاخوری رادور زد ومرا ازآشپزخانه بیرون برد.
نگاهم را به آن دو زمرد درخشان دوختم وگذاشتم هرچه کدورت،تردید،دلتنگی،نگرانی وترس وجود دارد پشت در بسته ی اتاق خواب مان بماند.